فرگشت جمجمه انسان

مغز انسان بسیار بزرگ است سه برابر مغز شاماپانزه ها با ساختاری بسیار متفاوت. نحوه فرگشت یافتن یک چنین ارگان خاص در درک ما از نحوه تبدیل شدن به آنچه که هستیم بسیار مهم است.

برای دانلود با خرید آن در تهیه مستندات بیشتر کمک کرده اید

این مستند بخشی از مستند کامل ژنتیک و DNA است

مغز انسان بسیار بزرگ است

سه برابر مغز شاماپانزه ها

با ساختاری بسیار متفاوت

نحوه فرگشت یافتن یک چنین ارگان خاص

در درک ما از نحوه تبدیل شدن به آنچه که هستیم بسیار مهم است

این چیزی است که داروین نیز نتوانست تشریح کند

که برای همین هم بسیاری از منتقدین خود را نتواست بود

در خصوص ریشه انسان قانع کند

اما اکنون، بخشی از پاسخ اینکه چرا ما یک چنین

مغز شگفت انگیزی را داریم

از یک منبع جالب بدست آمده است

هَنسل استیدمن، یک ورزشکار حرفه ای و یک پزشک داروساز است

او هیچگاه تصور نمی کرد که در کارهای خود

پاسخ یکی از رازهای دشوار فرگشت را پیدا کند

او عمر حرفه ای خود را در تلاش برای درمان اختلالات عضلانی وقف کرد

بیماریهایی که ناگوار بوده و برخی اوقات باعث تباهی کامل عضله می شوند

انگیزه او، بسیار شخصی است

هَنسل استیدمن: «اولین مواجهه من با اختلال عضلانی گریزناپذیر بود

برادر کوچکم و برادر بزرگم هر دو با اختلال عضلانی به دنیا آمده بودند.»

اختلال عضلانی یک بیماری ژنتیکی است که بخاطر جهش در یک ژن رخ می دهد

و باعث می شود تا توانایی بازسازی از عضلات گرفته شود

هَنسل استیدمن: «یک تمرین ورزشی معمول صخره نوردی، می تواند هزاران

سلول عضله ای را از بین ببرد، اما همه آنها در طی یک شب بازسازی می شوند

و وقتی که فردا برای ورزش بیایم، برخی از آنها بخاطر همین قضیه

مقداری قوی تر خواهند بود.

در حالی که در اختلال عضلانی، پروسه آسیب دیدگی، بسیار شتاب می یابد

و پروسه آسیب دیدگی فراتر از حد توانایی بدن در بازسازی می رود.»

در حین جستجوی درمان، استدمن هزاران ژن که مسئول توسعه عضله هستند را بررسی کرد

بنابراین زمانی که پروژه ژنوم انسان پایان یافت، استدمن متوجه شانس خود شد

استدمن: «زمانی که تمام داده های پروژه ژنوم انسان تکمیل شد،

ما دقیقاً می دانستیم که به دنبال چه چیزی بگردیم.»

استدمن به دنبال پیدا کردن هر گونه ژن جدید تولید عضله بود

و بنابراین زمانی که دنباله ژنوم انسانی ثبت شده،

او شروع به کاوش در یک حجم عظیمی از داده ها کرد

در نهایت، او آنچه که بدنبالش بود را پیدا کرد

یک ژن ساخت عضله که قبلاً شناسایی نشده بود

اما یک چیز عجیب در این ژن جدید وجود داشت

اون شبیه هیچ یک از دیگر ژن های ساخت عضله نبود

دو حرف نبودند

این ژن باید موجب ایجاد بیماری شود

استدمن: «خیلی سریع متوجه شدیم، که اگر

این نوع جهش را داشته باشید

آنوقت یک مشکل جدی عضلانی را خواهید داشت»

اینجا معمایی وجود داشت. چرا انسان ها یک ژن را

که به وضوح آسیب دیده است همراه خود دارند؟

شاید این تنها یک اشتباه ساده در داده ها باشد

استدمن تصمیم گرفت تا کمی عمیق تر بررسی کند

و بر نمونه های انسانی دیگر نیز نگاه کند

استدمن: «اگر راستش رو بخواهید، ما آزمایشات را عموماً برخودمان اول انجام دادیم

و بیشتر هم بخاطر راحتی اینکار بودش.

آخه شما می توانید یک نمونه از بزاغ دهان خود بگیرید و سریعاً بر روی DNA کار کنید.»

با شگفتی بسیار، او همان آسیب ژنتیکی را در خود نیز یافت

استدمن: «من این رو در DNA خودم دیدم، که اینطور بنظر می رسید:

این یعنی من یک بیماری عضلانی در جایی از خودم دارم، یه بیماری عضلانی که

خودم ازش آگاه نیستم. و فکر کردم خوبه که این رو تو بقیه اعضای گروهم هم بررسی کنم»

پس چندین نمونه گرفتند و

استدمن: «این طور شد که در آخر آن روز، تمامی افراد

یک چنین مشکلی را در DNA خود در همانجا دارند»

و اینجا یک راز واقعی وجود دارد.

اینطور بنظر می رسد که مشکل این ژن بخصوص برای ساخت عضله

در انسان ها معمول است

اما وقتیکه او همان ژن را در میمون ها نیز پیدا کرد، متوجه شد که

ژن هیچگونه مشکلی در آنها ندارد و مانند مابقی ژن های ساخت عضله است.

چرا یک چنین تفاوتی وجود دارد؟

این ژن چه چیزی را در یک گونه ممکن می سازد که در بقیه نیست؟

استدمن شروع به تحقیق بر نقش این ژن در میمون ها کرد

و متوجه شد که آن یک نوع عضله بخصوص را می سازد

عضله جَویدن

در واقع، عضله ای که برای بستن فک استفاده می شود

در انسان ها، آن گمشدگی ژن باعث می شود تا

بتوانیم تنها به اندازه بخشی از نیروی میمون بجَویم

این خود موضع جالبی است،

اما موضوعی که استدمن بعد از آن بررسی کرد بسیار جذاب بود

و به شدت جنجال برانگیز

او توانست یک ارتباط مستقیم بین قدرت عضله فک ما و

فرگشت مغز انسان پیدا کند.

ایده استدمن به این شکل بود

جمجه میمون ها و انسان از چندین صفحه استخوانی مستقل ایجاد شده است

آنها باعث می شوند تا مغز ما در حین رشد بزرگتر شود.

عضله جَویدن، این صفحات را بسمت هم می کشد

و در میمون ها، این نیروها می تواند بسیار زیاد باشد

استدمن: «در گوریل، این عضله، که به اندازه عضله ران انسان است،

در اینجا قرار دارد. که باید از این فضای بزرگ عبورکند

تا قدرت عقب جلو کردن به فک را بدهد.

در خصوص عضله دوسر یا سه سر صحبت نمی کنیم،

در مورد یک عضله جهار سر صحبت می کنیم.

این یک عضله بسیار قویی است که

باید از این چاله بگذرد تا قدرت بستن دستگاه فک را بدهد.»

استدمن ادعا می کند که تمام این نیروی های این عضلات

باعث می شود تا صفحات جمجمه میمون در دوران ابتدای رشد، باهم ادغام شوند

و این باعث ایجاد محدودیت در میزان توانایی رشد مغز خواهد شد.

استدمن: « در شامپانزه، گوریل یا اورانگوتا، آن صفحات رشد یافته،

در سن حدود سه یا چهار سالگی، کارشان تمام شده و بسته شدن،

در انسان، آنها تا سن حتی شاید ۳۰ سالگی هم برای رشد باز هستند»

این عقیده استدمن، یک عنصر کلیدی است

یک جهش در عضله مغز ما، به جمجمه انسان این امکان را می دهد

تا سن بلوغ طولانی داشته و فضایی بزرگتر برای مغزمان ایجاد کند.

و بنابراین مهمترین اندام ما قادر به رشد است